اسپوندیلولیز یک بیماری مهره‌ای است که در آن پارگی یا شکافی در قوس مهره ایجاد می‌شود. قوس مهره به عنوان یک قسمت مهم از مهره، شامل دو پایه و یک سقف است که در کنار هم قرار می‌گیرند و یک کانال را برای حفاظت از نخاع فراهم می‌کنند. در اسپوندیلولیز، پایه‌های قوس مهره با یکدیگر ارتباطی ندارند و ممکن است مهره به طور کامل از هم جدا شوند.

انواع اسپوندیلولیز

انواع اسپوندیلولیز بر اساس محل و شدت پارگی و شکستگی قوس مهره دسته‌بندی می‌شوند. در ادامه به بررسی انواع اسپوندیلولیز مختلف می‌پردازیم:

1. اسپوندیلولیز پارس آرتیکولاریس (Pars Interarticularis): در این نوع اسپوندیلولیز، پارس آرتیکولاریس (قسمتی از قوس مهره) پاره شده است. این نوع اسپوندیلولیز بیشتر در قسمت پایین کمر رخ می‌دهد و می‌تواند به دنبال فشار و تحمل بیش از حد روی مهره‌ها، حرکات تند و تکراری و همچنین ضربات و شوک‌های قوی در منطقه کمری رخ دهد.
2. اسپوندیلولیز دیسکال (Discal): در این نوع اسپوندیلولیز، پارگی و شکستگی قوس مهره در ناحیه بین دو مهره رخ می‌دهد و باعث افتادن قرص بین مهره‌ها به داخل کانال نخاعی می‌شود. این نوع اسپوندیلولیز معمولا در قسمت پایینی ناحیه کمر رخ می‌دهد و ممکن است با علائمی همچون درد شدید، تنگی نفس، ضعف عضلات و در برخی موارد فلج همراه باشد.
3. اسپوندیلولیز ایستمیک: در این نوع اسپوندیلولیز، قوس مهره به طور کامل از مهره جدا شده است و به لغزش مهره‌ها (اسپوندیلولیستزیس) منجر می‌شود. این نوع اسپوندیلولیز ممکن است در قسمت های بالا و پایین ناحیه کمر رخ دهد و ممکن است با علائمی همچون درد شدید، تنگی نفس، سردرد و ضعف عضلات همراه باشد.
4. اسپوندیلولیز برگشت‌پذیر: در این نوع اسپوندیلولیز، پارگی و شکستگی قوس مهره در ناحیه پایینی ناحیه کمر رخ می‌دهد و معمولا در برخی از موارد برگشت‌پذیر است و با تمرینات تقویت عضلات پشتی و مراقبت‌های مناسب می‌توان آن را بهبود بخشید.

علت ایجاد اسپوندیلولیز

علل ایجاد اسپوندیلولیز شامل چندین عامل هستند که می‌توان به عوامل زیر اشاره کرد:

1. حرکت های تکراری: انجام حرکات تکراری و مکرر مانند خم شدن و خم کردن پشت و تحمل فشار و وزن بر روی مهره‌ها ممکن است به طور تدریجی باعث پارگی و شکستگی قوس مهره شود و به ایجاد اسپوندیلولیز منجر شود.
2. اضافه وزن: بیشترین فشار بر روی مهره‌ها در منطقه کمری قرار دارد. بنابراین، افزایش وزن بدن و چاقی ممکن است باعث افزایش فشار بر روی مهره‌ها شود و به ایجاد اسپوندیلولیز منجر شود.
3. ضربات ناشی از ورزش: ضربات و شوک‌های قوی در منطقه کمری ممکن است باعث پارگی و شکستگی قوس مهره شود و به ایجاد اسپوندیلولیز منجر شود. این مسئله بیشتر در ورزشکارانی که حرکت‌های سنگین انجام می‌دهند، مانند ورزش‌های بدنسازی و وزنه‌برداری، مشاهده می‌شود.
4. ساختار آناتومیکی مربوطه: برخی افراد به دلیل وجود ساختار آناتومیکی خاص، مانند قوس مهره کم‌اندازه یا ضخامت کم قوس مهره، به احتمال بیشتری برای ایجاد اسپوندیلولیز در معرض خطر قرار دارند.

برای کسب اطلاعات در مورد عفونت ستون فقرات یا دیسکیت کلیک کنید

علائم اسپوندیلولیز

علائم اسپوندیلولیز ممکن است به صورت خفیف تا شدید متغیر باشند و بسته به شدت پارگی و شکستگی قوس مهره و همچنین محل ایجاد آن، متفاوت باشند. برخی از علائم شایع اسپوندیلولیز عبارتند از:

1. درد در منطقه کمر: درد شدید در منطقه کمری ممکن است علامتی از وجود اسپوندیلولیز باشد. درد ممکن است خفیف تا شدید باشد و در برخی موارد می‌تواند به سایر قسمت‌های بدن شامل بازوها و پاها هم تیر کند.
2. سفتی و خشکی در محل پارگی: در برخی از موارد، محل پارگی و شکستگی قوس مهره ممکن است سفت و خشک شود و در برخی موارد حتی ممکن است احساس تورم و احمرار شود.
3. احساس سرخوردگی: برخی بیماران با اسپوندیلولیز ممکن است احساس سرخوردگی در منطقه کمری و حتی در بازوها و پاها داشته باشند.
4. احساس ناراحتی و تنگی در محل پارگی: برخی از بیماران با اسپوندیلولیز ممکن است احساس ناراحتی و تنگی در محل پارگی و شکستگی قوس مهره داشته باشند.
5. لغزش مهره‌ها: در شرایط شدیدتر، ممکن است قوس مهره به طور کامل جدا شده و به لغزش مهره‌ها (اسپوندیلولیستزیس) منجر شود که می‌تواند باعث فشار بر نخاع و عصب‌های اطرافی شود و علائمی مانند درد، تنگی نفس، سردرد و ضعف عضلات داشته باشد.

پیشگیری از اسپوندیلولیز

برخی از راه‌های پیشگیری از اسپوندیلولیز عبارتند از:

1. ورزش و فعالیت‌های بدنی: انجام ورزش‌هایی که به تقویت عضلات پشتی و شکمی کمک کنند، می‌تواند در پیشگیری از اسپوندیلولیز موثر باشد. همچنین، انجام فعالیت‌هایی مانند شنا، پیاده‌روی و دویدن نیز به بهبود سلامتی کل بدن کمک می‌کند.
2. حفظ وزن سالم: حفظ وزن سالم می‌تواند به کاهش فشار بر ناحیه پشتی و کمر کمک کند و از اسپوندیلولیز جلوگیری کند.
3. استفاده از بریس ها: استفاده از دستگاه‌های حمایتی مانند کمربند و کفش‌های مناسب می‌تواند در کاهش فشار بر ناحیه دچار اسپوندیلولیز کمک کند.
4. بهره‌گیری از مبلمان مناسب: استفاده از مبلمانی که به کمک کمربند و یا پشتیبانی دیگر می‌تواند به کاهش فشار بر ناحیه پشتی و کمر کمک کند.
5. نگهداری از قوام بدن: استفاده از روش‌های صحیح برای خم شدن و بلند شدن، نگهداری از قوام بدن و اجتناب از نگه داشتن وزن بیش از حد بر روی یک پا می‌تواند در پیشگیری از اسپوندیلولیز مفید باشد.

درمان اسپوندیلولیز

درمان اسپوندیلولیز بستگی به شدت و علت بروز آن دارد. در زیر روش‌های درمانی اسپوندیلولیز را بررسی می‌کنیم:

1. استراحت: در مواردی که علایم اسپوندیلولیز خفیف هستند، استراحت بهترین راه درمانی است. در این حالت، بهتر است از فعالیت‌های تحمیلی و تکراری پرهیز کنید و به جای آن، استراحت کنید تا بهبودی علائم ایجاد شود.
2. فیزیوتراپی: انجام تمرینات فیزیوتراپی مانند تمرینات تقویتی، تمرینات اصلاحی و تمرینات استقامتی می‌تواند به بهبود علائم اسپوندیلولیز کمک کند. همچنین، ماساژ، تمرینات کششی و کمپرسیونی نیز می‌تواند در بهبود علائم موثر باشد.
3. داروها: مصرف داروهای ضد التهابی غیراستروئیدی (NSAIDs)، داروهای ضد درد، مرکبات و ویتامین D می‌تواند در بهبود علائم اسپوندیلولیز مفید باشد.
4. تزریق کورتیزون: در صورت عدم بهبود علائم با روش‌های غیرجراحی، انجام تزریق کورتیزون می‌تواند موثر باشد. در این روش، داروی کورتیزون به ناحیه دچار اسپوندیلولیز تزریق می‌شود که می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
5. جراحی: در مواردی که علائم اسپوندیلولیز شدید است و با روش‌های غیرجراحی بهبود نمی‌یابد، جراحی ممکن است لازم باشد. در این روش، قسمت شکسته یا پاره شده از قوس مهره همراه با هر علائم دیگری که موجب شده است از بین برده می‌شود و استخوان‌ها با استفاده از پیچ و مهره‌های فولادی تثبیت می‌شوند.
6. استفاده از دستگاه‌های حمایتی: استفاده از دستگاه‌های حمایتی مانند کمربند و کفش‌های مناسب می‌تواند در کاهش فشار بر ناحیه دچار اسپوندیلولیز کمک کند.

عوارض عدم درمان

عدم درمان اسپوندیلولیز می‌تواند منجر به عوارض جدی و مزمن شود. بعضی از عوارض عدم درمان اسپوندیلولیز عبارتند از:

1. دردهای شدید: اسپوندیلولیز می‌تواند منجر به درد شدید در ناحیه کمر و پشت شود که در صورت عدم درمان می‌تواند بسیار شدید و دائمی شود.
2. محدودیت حرکت: اسپوندیلولیز می‌تواند باعث محدودیت حرکت در ناحیه کمر و پشت شود و در صورت عدم درمان، این محدودیت می‌تواند بسیار شدید شود.
3. تغییرات در نحوه راه رفتن: اسپوندیلولیز ممکن است باعث تغییر در نحوه راه رفتن شود و در صورت عدم درمان، این تغییرات می‌تواند بسیار شدید شود.
4. تغییرات در قابلیت انجام فعالیت‌های روزمره: اسپوندیلولیز ممکن است باعث تغییرات در قابلیت انجام فعالیت‌های روزمره شود و در صورت عدم درمان، این تغییرات می‌تواند بسیار شدید و مزمن شود.
5. نارسایی عضلانی: اسپوندیلولیز ممکن است باعث نارسایی عضلات پشتی و شکمی شود که در صورت عدم درمان، می‌تواند بسیار شدید و مزمن شود.
6. ایجاد مشکلات در ستون فقرات: در صورت عدم درمان، اسپوندیلولیز ممکن است باعث ایجاد مشکلات دیگری در ستون فقرات شود که ممکن است نیاز به درمان جدی تر داشته باشد.
7. تشدید علائم: در صورت عدم درمان، علائم اسپوندیلولیز ممکن است تشدید شده و شدت بیشتری پیدا کنند.

اسپوندیلولیستزیس

هنگامی که اسپوندیلوز (پارگی و شکستگی قوس مهره) درمان نشود، می‌تواند منجر به اسپوندیلولیستزیس شود. در این حالت، استخوانی که به قوس مهره پاره شده متصل است، به جلو لغزیده و فشار بر نخاع و عصب‌های اطرافی را افزایش می‌دهد.

اسپوندیلولیستزیس ممکن است به دلیل فعالیت‌های تحمیلی و تکراری، افزایش وزن، سن بالا و ژنتیک ایجاد شود. این حالت در بیشتر موارد در ناحیه پایینی ناحیه کمر رخ می‌دهد و ممکن است با درد شدید، تنگی نفس، ضعف عضلات و در برخی موارد فلج همراه باشد.

به طور کلی، برای جلوگیری از اسپوندیلولیستزیس، بهتر است پارگی و شکستگی قوس مهره را درمان کرده و از فعالیت‌هایی که باعث افزایش فشار بر ناحیه کمری می‌شوند، پرهیز کنید. همچنین، تمرینات تقویتی و کنترل وزن می‌تواند به بهبود و پیشگیری از این حالت کمک کند. در صورت بروز علائم اسپوندیلولیستزیس، بهتر است به پزشک مراجعه کرده و درمان مناسب را دریافت کنید.

تفاوت اسپوندیلولیز و اسپوندیلولیستزیس

اسپوندیلولیز و اسپوندیلولیستزیس دو حالت مربوط به ستون فقرات هستند که در آن‌ها اتصالات بین مهره‌ها ضعیف شده و باعث شکستگی و یا جابجایی مهره‌ها می‌شوند. این دو حالت اغلب با هم در ارتباط هستند و ممکن است به صورت ترکیبی در یک فرد دیده شوند.

اسپوندیلولیز به‌معنای شکستگی یا پارگی در ستون فقرات است که معمولاً در ناحیه لانه پشتی می‌باشد. در این حالت، مهره‌ای که به مهره قبلی متصل است، از اتصال خارج می‌شود و ممکن است به طور پیشرونده به سمت جلو حرکت کند. در صورت عدم درمان، این حالت ممکن است به اسپوندیلولیستزیس‌ایستمی منجر شود که در ادامه توضیح داده می‌شود.

اسپوندیلولیستزیس به‌معنای جابجایی برگشت‌ناپذیر مهره است. در این حالت، مهره‌ای که به مهره قبلی متصل است، به طور پیشرونده به جلو حرکت کرده و از موقعیت اصلی خود جابجا می‌شود. این حالت معمولاً در ناحیه لانه پشتی رخ می‌دهد و ممکن است به صورت تدریجی و با طیف گسترده‌ای از شدت‌ها رخ دهد.

اگرچه اسپوندیلولیز و اسپوندیلولیستزیس دو حالت متفاوت هستند، اما ممکن است در برخی از موارد اسپوندیلولیز به اسپوندیلولیستزیس‌ایستمی پیشرفت کند. به عبارت دیگر، در برخی از افراد، شکستگی در اتصال میانی مهره‌ها ممکن است در صورت عدم درمان، به جابجایی برگشت‌ناپذیر مهره منجر شود.

دیسک دژنراتیو (Degenerative Disc Disease) یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که در آن دیسک‌های بین مهره‌ها فرسوده و ضعیف می‌شوند. این بیماری معمولاً در افراد بالای 40 سال شیوع دارد و به دلیل فرسایش و خرابی در دیسک‌ها و سایر قسمت‌های ستون فقرات ایجاد می‌شود.

در دیسک دژنراتیو، دیسک‌های بین مهره‌ها که برای جذب فشار و شوک وسیعی از بار بدنی و حرکات را به عهده دارند، فرسوده و شکسته می‌شوند. این فرسایش می‌تواند باعث ریزش جلویی مهره‌ها، فشرده شدن ریشه‌های عصبی و درد در مناطق مختلف بدن شود. در برخی موارد، دیسک‌های فرسوده می‌توانند فشار بیشتری به روی عصب‌های مهم در این منطقه وارد کنند و باعث اختلالات عصبی و ناتوانی‌های مربوطه شوند.

انواع دیسک های دژنراتیو

1. دیسک دژنراتیو در کمر:
   دیسک دژنراتیو در کمر، یک بیماری مربوط به دیسک های بین مهره‌های کمری است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو کمک کنند شامل سن، ژنتیک، فعالیت بدنی شدید، سابقه آسیب درونی یا خارجی به کمر و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو کمر شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو کمر شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

2. دیسک دژنراتیو قفسه سینه:
   دیسک دژنراتیو قفسه سینه نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌های قفسه سینه است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو قفسه سینه کمک کنند شامل سن، ژنتیک، سابقه آسیب درونی یا خارجی به قفسه سینه و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو قفسه سینه شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو قفسه سینه شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

3. دیسک دژنراتیو در گردن:
   دیسک دژنراتیو در گردن نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌های گردن است که در آن، دیسک‌ها به دلیل فرسایش و ضعف باعث درد و سایر علائم مربوط به بیماری می‌شوند. عواملی که می‌توانند به دیسک دژنراتیو گردن کمک کنند شامل سن، ژنتیک، سابقه آسیب درونی یا خارجی به گردن و سایر عوامل مربوط به سبک زندگی می‌شوند.

علائم دیسک دژنراتیو گردن شامل درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری است. درمان دیسک دژنراتیو گردن شامل تغییرات در سبک زندگی، فیزیوتراپی، درمان دارویی و در صورت نیاز، جراحی است. برای تشخیص و درمان دقیق باید به یک پزشک متخصص مراجعه کرد.

علت ایجاد دیسک دژنراتیو

دیسک دژنراتیو یا فرسایش دیسک نوعی بیماری است که در آن بافت‌های دیسک، که مانند فراز و نشیب‌های توپی در بین دو استخوان فقرات قرار دارند، فرسایش می‌کنند. این بیماری معمولاً در افراد بالای ۳۵ سال شروع می‌شود و ممکن است به دلیل عوامل مختلفی از جمله سن، ژنتیک، صنعتی بودن شغل، چاقی، فعالیت بدنی نامناسب، صدمات و غیره رخ دهد.

در دیسک دژنراتیو، بافت‌های دیسک فرسایش می‌کنند که می‌تواند به دو علت زیر باشد:

1. پارگی دیسک یا ترک: پارگی دیسک یا ترک در بافت‌های دیسک ممکن است به علت فشار زیادی که بر روی دیسک وارد می‌شود، ایجاد شود. این فشار ممکن است به دلیل بارهای سنگین بر روی فقرات، برخورد شدید با یک شیء سخت، انجام حرکات نامناسب یا به دلیل سن و ضعف بافت‌های دیسک ایجاد شود. پارگی دیسک می‌تواند باعث تخلیه مواد درون دیسک شده و باعث فشار بیشتر بر روی فقرات شود.
2. خشک شدن: دیسک‌ها شبیه به یک اسفنج هستند و آب درون آن‌ها را جذب می‌کنند. با سن، این قابلیت جذب آب کاهش می‌یابد، باعث خشک شدن دیسک می‌شود و سپس بافت‌های دیسک ترک می‌خورند. همچنین، اختلال در فرآیند چربی‌زدایی در بافت‌های دیسک نیز می‌تواند به خشک شدن دیسک و در نتیجه، دیسک دژنراتیو منجر شود.

دیسک دژنراتیو ممکن است به علت عوامل مختلفی ایجاد شود و به دلیل پیچیدگی علت آن، درمان آن نیز ممکن است پیچیده باشد. برای پیشگیری از این بیماری، بهتر است که به فعالیت بدنی منظم، حفظ وزن سالم، انجام تمرینات تقویتی، استفاده از تکنیک‌های درست برای جابجایی بارها و سر و کار با ابزارهای صنعتی و همچنین انجام تمرینات کششی و تعادلی توجه کنید.

علائم دیسک دژنراتیو

برخی از علائم دیسک دژنراتیو عبارتند از:

• درد مبهم در اطراف دیسک‌های آسیب دیده که ممکن است به صورت ناگهانی شروع شود یا در طول زمان تدریجی تشدید شود.
• درد شدید پس از فعالیت شدید یا فشار بر ستون فقرات، مانند بلند کردن اشیاء سنگین یا انجام تمرینات ورزشی شدید.
• افزایش درد با حرکت، مانند پیچ خوردن یا خم شدن، و کاهش درد با استراحت.
• مشکل در حرکت و کاهش دامنه حرکتی به دلیل درد و استفاده نکردن عضلات به طور مداوم.
• تنش یا اسپاسم عضلانی در مناطق مجاور دیسک دژنراتیو به علت تلاش بدن برای حفظ استحکام و پشتیبانی از منطقه دژنره شده.
• افزایش درد هنگام نشستن یا ایستادن طولانی مدت، به دلیل فشار بیشتر بر روی دیسک‌های دژنراتیو شده.

در مورد دیسک دژنراتیو گردن، علائم شامل درد یا ضعف تیز و گزنده و سوزن سوزن شدن در شانه ها، بازوها یا دست ها می‌شوند که به عنوان رادیکولوپاتی گردنی شناخته می‌شوند.

در مورد دیسک دژنراتیو کمر، علائم شامل درد یا ضعف تیز و گزنده و سوزن سوزن شدن در باسن، لگن یا پاها که به عنوان رادیکولوپاتی کمری شناخته می‌شوند، می‌باشد.

بعضی از بیماران با دیسک دژنراتیو هیچ علائمی ندارند و تشخیص این بیماری بر اساس تصویربرداری و تاریخچه پزشکی انجام می‌شود. همچنین، برای درمان بیماری دیسک دژنراتیو، پزشک ممکن است از ماساژ، فیزیوتراپی، داروهای ضد التهابی، کورتیکواستروئیدها و در موارد شدیدتر، عمل جراحی استفاده کند.

عوامل خطر

دیسک دژنراتیو یک بیماری مزمن است که منجر به فرسایش بافت‌های دیسک بین دو استخوان فقرات می‌شود. این بیماری معمولاً در افراد بالای ۳۵ سال شروع می‌شود و علل مختلفی می‌تواند باعث آن شود. در زیر به عوامل خطر دیسک دژنراتیو اشاره می‌شود:

1. کاهش مایع درون دیسک: دیسک‌ها شبیه به یک اسفنج هستند و آب درون آن‌ها را جذب می‌کنند. با سن، این قابلیت جذب آب کاهش می‌یابد، باعث خشک شدن دیسک می‌شود و سپس بافت‌های دیسک فرسایش می‌کنند.
2. ترک ها و پارگی های ریز در دیسک ها: پارگی دیسک یا ترک در بافت‌های دیسک ممکن است به علت فشار زیادی که بر روی دیسک وارد می‌شود، ایجاد شود. این فشار ممکن است به دلیل بارهای سنگین بر روی فقرات، برخورد شدید با یک شیء سخت، انجام حرکات نامناسب یا به دلیل سن و ضعف بافت‌های دیسک ایجاد شود.
3. التهاب دیسک ها: التهاب دیسک ممکن است به علت عفونت، صدمه، یا تحریک ایجاد شود. این التهاب ممکن است باعث تخلیه مواد درون دیسک شود و باعث فشار بیشتر بر روی فقرات شود.
4. وارد شدن ضربه یا آسیب به ستون فقرات: ضربه‌های شدید به ستون فقرات مانند حادثه رانندگی، ورزش های خشن و غیره می‌تواند باعث ترک و شکستگی در دیسک ها شود.
5. فشار مکرر به ستون فقرات: فشار مکرر و مداوم به ستون فقرات می‌تواند باعث فرسایش دیسک‌ها شود.
6. اضافه وزن: اضافه وزن ممکن است باعث افزایش فشار بر روی دیسک‌ها شود که باعث فرسایش و ضعف آن‌ها می‌شود.
7. افزایش سن: با سن، دیسک‌ها کمتر قابلیت بازیابی دارند و در نتیجه ممکن است فرسایش آن‌ها افزایش یابد.
8. سیگار کشیدن: سیگار کشیدن ممکن است باعث کاهش جریان خون و تأخیر در بازیابی بافت‌های دیسک شود کهمی‌تواند باعث فرسایش دیسک‌ها شود.
9. عدم تعادل اسکلتی عضلانی، مانند اسکولیوز: عدم تعادل اسکلتی عضلانی ممکن است باعث فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها شود که می‌تواند باعث فرسایش آن‌ها شود.
10. نشستن طولانی مدت: نشستن برای طولانی مدت ممکن است باعث فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها شود و باعث فرسایش آن‌ها شود.
11. وضعیت بدنی ضعیف: وضعیت بدنی ضعیف و عدم تمرین مناسب می‌تواند باعث ضعف بافت‌های دیسک شود و باعث فرسایش آن‌ها شود.

در کل، پیشگیری از دیسک دژنراتیو شامل تحریک کردن بافت‌های دیسک، پیشگیری از فشار نامناسب بر روی دیسک‌ها، حفظ وضعیت بدنی مناسب، کاهش وزن، اجتناب از سیگار کشیدن، و انجام تمرینات تقویتی و کششی است.

نحوه تشخیص

دیسک دژنراتیو یک بیماری مربوط به فرسایش و ضعف دیسک‌های بین مهره‌های انسان است که می‌تواند در مناطق مختلف از بدن ایجاد شود. تشخیص دیسک دژنراتیو از طریق تاریخچه پزشکی، امتحان جسمانی و تصویربرداری تشخیصی ممکن است.

برای تشخیص دیسک دژنراتیو در ستون فقرات، پزشک ممکن است از اشعه ایکس، CT یا MRI استفاده کند. این تصویربرداری‌ها به پزشک اطلاعات دقیقی در مورد جزئیات ستون فقرات می‌دهند و می‌توانند به تشخیص و شناسایی نواحی دژنراتیو کمک کنند.

همچنین، پزشک ممکن است از امتحان جسمانی برای تشخیص دیسک دژنراتیو استفاده کند. در این امتحان، پزشک نواحی دردناک را بررسی کرده و علائم دیگری مانند تنگی عصبی، اختلال حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری را بررسی می‌کند.

در کل، برای تشخیص دیسک دژنراتیو، پزشک ممکن است از تاریخچه پزشکی، امتحان جسمانی و تصویربرداری‌های تشخیصی استفاده کند. پس از تشخیص، پزشک می‌تواند بهترین درمان را برای بیمار تعیین کند.

درمان

برای درمان دیسک دژنراتیو، روش‌های مختلفی وجود دارد که شامل موارد زیر می‌شوند:

1. تمرینات تقویتی و دامنه حرکتی: تمرینات تقویتی و کشش برای بهبود عملکرد عضلات و جلوگیری از فرسایش بیشتر دیسک‌ها مفید هستند. این تمرینات شامل تمرینات ایستاده و نشسته، تمرینات با وزن تندرستی، تمرینات درون آب، یوگا و پیلاتس می‌شوند.
2. درمان دستی (تحرکات مفصلی و بافت نرم): درمان دستی شامل تحرکات مفصلی و بافت نرم است که به کاهش درد و بهبود حرکت در مناطق مورد نیاز کمک می‌کند.
3. کشش فعال: کشش فعال می‌تواند بهبود دهنده موقعیت بدن و نورومیوسکولار باشد و به کاهش درد کمک می‌کند.
4. وسایل کمکی برای بهبود حمایت از گردن، مانند بالش های طبی.
5. بازآموزی عملکردی و اصلاح فعالیت: بازآموزی عملکردی و اصلاح فعالیت می‌تواند بهبود عملکرد روزمره و کاهش درد کمک کند.
6. التراسوند تراپی: التراسوند تراپی می‌تواند بهبود عملکرد بافت‌های نرم و کاهش درد کمک کند.
7. گرما و یخ درمانی: استفاده از گرما و یخ می‌تواند بهبود عملکرد بافت‌های نرم و کاهش درد کمک کند.
8. تحریک الکتریکی: تحریک الکتریکی می‌تواند بهبود عملکرد عضلات و کاهش درد کمک کند.
9. تزریق استروئید: تزریق استروئید می‌تواند به کاهش التهاب و درد کمک کند.
10. نوروتومی فرکانس رادیویی: نوروتومی فرکانس رادیویی می‌تواند به کاهش درد و بهبود عملکرد کمک کند.
11. داروها: داروهای تسکین درد، ضد التهابی و عضلانی می‌توانند به کاهش درد کمک کنند، اما باید توسط پزشک تجویز شوند.

معمولاً برای درمان دیسک دژنراتیو، یک روش درمانی تکنیکال استفاده نمی‌شود و بهتر است که برای درمان بیمار، ترکیبی از روش‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد که توسط پزشک تعیین می‌شود. به عنوان مثال، تمرینات تقویتی و کشش همراه با درمان دستی و استفاده از وسایل کمکی مانند بالش طبی و تزریق استروئید، ممکن است برای برخی بیماران مفید باشد. همچنین، در موارد شدیدتر ممکن است نیاز به جراحی داشته باشید. بنابراین، بهتر است که پیش از انتخاب روش درمانی، با پزشک خود مشورت کنید و روش درمانی مناسب برای شما را تعیین کنید.

استفاده از بریس

درمان دیسک دژنراتیو با بریس (Brace) یا ارتوز (Orthosis) در برخی موارد می‌تواند به عنوان یکی از روش‌های درمانی استفاده شود. در زیر به برخی از اطلاعات مربوط به این روش‌ها اشاره شده است:

1. بریس (Brace): بریس یک وسیله ارتوپدیک است که بر روی بخش‌های مختلف بدن قرار داده می‌شود و به منظور کاهش درد و بهبود کارایی بدن استفاده می‌شود. در مورد درمان دیسک دژنراتیو، بریس ممکن است برای کاهش فشار بر روی دیسک و حفظ استحکام ستون فقرات استفاده شود. برای انتخاب نوع بریس مناسب، بهتر است با پزشک متخصص مشورت کنید.
2. مزایا: استفاده از بریس یا ارتوز در درمان دیسک دژنراتیو می‌تواند بهبود در کارایی بدن، کاهش درد و بهبود کیفیت زندگی بیمار ایجاد کند. همچنین، استفاده از این روش‌ها ممکن است به جای استفاده از داروهای درد، جراحی یا فیزیوتراپی استفاده شود.
3. محدودیت‌ها: استفاده از بریس یا ارتوز ممکن است منجر به محدودیت در حرکت بدن شود و باعث ایجاد احساس ناراحتی و عدم راحتی شود. همچنین، استفاده از این روش‌ها نمی‌تواند به طور کامل مشکل دیسک دژنراتیو را درمان کند و ممکن است در برخی موارد نیاز به روش‌های درمانی دیگری داشته باشد.

عوارض عدم درمان

اگر دیسک دژنراتیو درمان نشود، ممکن است باعث عوارض جدی برای بیمار شود که شامل موارد زیر می‌شود:

1. درد شدید: دیسک دژنراتیو ممکن است باعث درد شدید در منطقه پشتی و گردنی شود که می‌تواند به سایر مناطق بدن شامل بازوها، پاها، و گردن منتقل شود.
2. فشار بر روی عصب‌ها: در برخی موارد، دیسک دژنراتیو می‌تواند فشار بر روی عصب‌های اطراف دیسک و فشار بر روی نخاع را ایجاد کند که باعث درد، اختلال حسی، و ناتوانی شدید می‌شود.
3. اختلال حرکتی: دیسک دژنراتیو ممکن است باعث اختلال در حرکت و کارایی بدن شود. به عنوان مثال، کاهش قابل توجهی در قدرت عضلات پا، کاهش تعادل، و کاهش توانایی باربری می‌تواند ایجاد شود.
4. اختلال در خواب: درد شدید به دلیل دیسک دژنراتیو ممکن است باعث اختلال در خواب شود که باعث افزایش خستگی و افت تمرکز بیمار می‌شود.
5. افزایش ریسک آسیب شدید: افزایش خطر شکستگی دیسک، آسیب به ستون فقرات، و افزایش ریسک نیاز به جراحی فوری می‌تواند نتیجه عدم درمان دیسک دژنراتیو باشد.
6. افزایش ریسک اختلالات مزمن: عدم درمان دیسک دژنراتیو ممکن است باعث افزایش ریسک اختلالات مزمن شود که شامل افسردگی، اضطراب، و دردهای مزمن می‌شود.

بیماری های مرتبط

1. اسکولیوز بزرگسالان:
   اسکولیوز بزرگسالان یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که به دلیل فرسایش دیسک‌ها و سایر قسمت‌های ستون فقرات ایجاد می‌شود. در اسکولیوز بزرگسالان، انحراف در ستون فقرات رخ می‌دهد که معمولاً به صورت خمیدگی به یکی از طرفین ستون فقرات مشاهده می‌شود.

2. فتق دیسک:
   فتق دیسک نیز یک بیماری مربوط به دیسک‌های بین مهره‌ها است که در آن، ماده داخلی دیسک از محیط خود خارج شده و به فضای اطراف فشار می‌آورد. این فشار می‌تواند باعث درد، تنگی عصبی، اختلالات حرکتی و سایر علائم مربوط به بیماری شود.

3. تنگی ستون فقرات:
   تنگی ستون فقرات نیز یک بیماری مرتبط با ستون فقرات است که در آن فضایی که عصب‌ها و نخاع فرعی از آن عبور می‌کنند، تنگ شده و باعث اختلالات عصبی و درد در مناطق مختلف بدن می‌شود.

4. اسپوندیلولیستزیز:
   اسپوندیلولیستزیز یک بیماری مربوط به ستون فقرات است که در آن، یکی از مهره‌ها از محل اتصالش به ستون فقرات جدا می‌شود و به جلو یا عقب انحراف می‌کند. این بیماری معمولاً در قسمت پایین ستون فقرات، یعنی منطقه لگن، ران و پاها رخ می‌دهد.